Πολύ νωρίς και αναπάντεχα, μας άφησες Τζίμη, δεν μας κούρασες ,δεν μας προβλημάτισες αλλά ούτε και μας έδωσες την ευκαιρία να σε αποχαιρετήσουμε.
Να αποχαιρετήσουμε το Τζίμη, έτσι σε αποκαλούσαμε, δεν ήθελες τίτλους και τιμές.
Απλά ήθελες να είσαι μέλος της οικογένειας μας, του Μπάσκετ και έτσι σε θεωρούσαμε όλοι στον χώρο.
Όλοι είμαστε συντετριμμένοι και σοκαρισμένοι στο άκουσμα του θανάτου σου,
Τι να πρωτοθυμηθούμε από σένα, την αδιάκριτη αγάπη σου για το μπάσκετ, για τον Φίλιππο, για τους φίλους καρδιάς και συνοδοιπόρους σου στο όνειρο για μία επαρχιακή ομάδα με αξιοπρέπεια, εφάμιλλη με αυτές τον μεγάλων κέντρων, αξιόμαχη.
Τι να πρωτοθυμηθούμε από σένα, το πάθος και το πείσμα σου, την υπερηφάνεια για τον τόπο σου και την πίστη σου σε αυτό που κάνεις.
Τι να πρωτοθυμηθούμε από σένα, πάντα παρών και πρώτος απ’ όλους. Έδινες θάρρος , μας έμαθες να μην κιοτεύουμε όταν οι δυσκολίες ο πόνος ή η οργή μας κατέβαλε.
Από το 1977 παίδας ακόμα στην ομάδα της καρδιάς σου στον ΦΙΛΙΠΠΟ ΒΕΡΟΙΑΣ έως και σήμερα , αφήνεις πίσω σου ένα ανεκπλήρωτο κενό και μία βαθιά θλίψη.
Μακάρι χτυπώντας τα πόδια σου στο παρκέ και μπαίνοντας στο γήπεδο του ουρανού να σε αποβάλλανε, να σε στέλνανε εκτός γηπέδου.
Μακάρι να μην είχε χτυπήσει η κόρνα της λήξης.